अन् कविंच्या जगात मी स्वत: हरवतो.

लेखणी-शाई सोबत मी तास तास बोलतो,

पुस्तकांसोबतच मी प्रत्येकठीकाणी हरवतो,

दरवेळी कागदांसोबत मी खेळत बसतो,

अन् कविंच्या जगतात मी स्वत: हरवतो.

रस्त्यावरती मी वेडेवाकडे चालत जातो,

त्या रस्त्याला अनेक मजेशीर उपमा देतो,

जाता-जाता आगळेवेगळे झाडाची रुपे पाहतो,

अन् कविंच्या जगात मी स्वत: हरवतो.

त्या चंद्राकडे रात्रभर पाहत बसतो,

ताऱ्यांच्या लुकलुकीत स्वत:ला पाहतो,

प्रकाशाच्या वेगाने मी नेहमी धावतो,

अन् कविंच्या जगात मी स्वत: हरवतो.

प्रत्येक कार्याचा मी विचार करतच राहतो,

कधी-कधी त्या विचारांमध्ये मला खेचतो,

त्या रुपात मी विश्वाचा अनुभव घेतो,

अन् कविंच्या जगात मी स्वत: हरवतो.

कविंच्या जीवनात मी दररोजच हरवतो,

प्रत्येक सेकंद मी त्या रुपात आढळतो,

भुतकाळात मी आश्चर्याने डोकाऊन पाहतो,

आणि मी स्वत:चा भविष्यकाळ लिहीतो.